‘Ik kan bij het ZRTI altijd met mijn vragen terecht’

Vijfenveertig jaar werkte verpleegkundige Eddy Mulder in de zorg. Door onder andere chronische rugproblemen belandde hij aan de andere kant van het ziekenhuis. Geen gemakkelijke tijd, ook al niet omdat hij in die periode in scheiding lag. Tijdens onderzoeken werd bij toeval prostaatkanker ontdekt. ‘Een extra klap, want vanuit mijn beroep weet ik wat je bij zo’n diagnose te wachten staat. Het kostte dan ook best even tijd om het een plekje te geven.’

Adaptieve bestraling
Gelukkig zijn de vooruitzichten positief. ‘We waren er op tijd bij. En de uroloog van het Adrz heeft alles uit de kast getrokken om snel een diagnose te stellen en zaken als uitzaaiingen uit te sluiten. Vervolgens werd er een behandeling opgesteld met 20 uitwendige bestralingen bij het ZRTI. Daar kreeg ik eerst een heel prettig gesprek met dokter Wachters en in december begonnen de bestralingen. Eind januari waren ze afgerond. Ik kwam in aanmerking voor adaptieve bestraling op het nieuwe bestralingsapparaat, de Ethos. Dat gaf me een gerust gevoel, het is tenslotte toch een apparaat dat werkt volgens de nieuwste technieken.’

Vriendelijk en behulpzaam
Eddy kijkt met gemengde gevoelens terug op het bestralingstraject. ‘En dat ligt zeker niet aan het ZRTI. Ik ben daar zo ontzettend fijn geholpen. Van de arts tot aan de laboranten: iedereen was vriendelijk, meelevend en behulpzaam. Je wordt er echt gezien als mens, ze nemen de tijd voor je en je kunt er altijd met je vragen terecht. Dat was extra fijn omdat ik al snel last kreeg van behoorlijk wat bijwerkingen en dat viel tegen. Gelukkig heeft het ZRTI me daarin goed begeleid en er was steeds nauw contact met het ziekenhuis voor afstemming van de medicatie.’

Grip in onzekere tijd
Nu is het afwachten of de behandeling is aangeslagen. ‘Ik ben onder controle bij de polikliniek Urologie en ook bij dokter Wachters volgt nog een gesprek. In de tussentijd ben ik gevallen waardoor ik nu last heb van draaiduizeligheid. Dat beperkt me in mijn mobiliteit, ik kan niet fietsen of autorijden. Door die mobiliteitsbeperking is het wat lastiger om aan mijn conditie te werken, maar daar doe ik wel mijn best voor. Het geeft me een gevoel van grip in een onzekere tijd. Tegelijkertijd heb ik het gevoel dat het allemaal goedkomt en kijk ik ernaar uit om weer te gaan genieten van het leven. Met dank aan de professionaliteit en betrokkenheid van de zorgverleners én de steun van mijn twee dochters. Dat maakt al het verschil en daar ben ik enorm dankbaar voor.’